Często te dwie jednostki są mylone, a nazwy w potocznej mowie stosowane są wymiennie. Poniżej opisujemy cellulit oraz cellulitis, a także pokazujemy nas sprawdzony sposób na pozbycie się “pomarańczowej skórki”.

Cellulitis to poważna choroba tkanek miękkich, konkretniej – tkanki łącznej, wywoływana przez bakterie z grupy paciorkowców lub gronkowców, rzadziej Clostridium perfringens (laseczka zgorzeli gazowej) czy Haemophilus inluenzeae typu b (gram ujemna pałeczka). Nazwa jej jest często błędnie stosowana zamiennie ze słowem „cellulit”, czyli zaburzeniami w rozmieszczeniu tkanki tłuszczowej w organizmie, który jest bardziej efektem kosmetycznym.

Choroba rozpoczyna się najczęściej po przerwaniu ciągłości skóry w wyniku urazu mechanicznego, zranienia lub ukąszenia. W okolicy uszkodzenia pojawia się rozlane zaczerwienienie skóry, ból, pieczenie oraz klasyczne objawy zapalenia – miejscowy obrzęk, powiększone węzły chłonne. Może wystąpić również ogólne pogorszenie samopoczucia oraz podwyższona temperatura ciała.

Leczenie polega na odpowiednio dobranej przez lekarza terapii antybiotykowej trwającej zwykle 10-14 dni. Aby była skuteczna należy stosować się do zaleceń specjalisty, nie skracać czasu przyjmowania antybiotyku, nawet pomimo ustąpienia objawów. Do łagodzenia objawów towarzyszących pomocne może być przyjmowanie paracetamolu, który obniży gorączkę i złagodzi dolegliwości bólowe.

Osłabiony układ odpornościowy, obniżenie poziomu higieny, choroby skórne, długo utrzymujące się obrzęki, cukrzyca to czynniki sprzyjające występowaniu bakteryjnych chorób tkanek miękkich takich jak róża lub cellulitis. Niezwykle ważna jest odpowiednia dbałość o jakiekolwiek rany powstałe na skórze. Każda rana powinna zostać zdezynfekowana i odizolowana od środowiska zewnętrznego plastrem lub bandażem. W kontekście leczenia schorzeń układu żylnego i limfatycznego ważne jest, że wystąpienie cellulitis jest czasowym przeciwwskazaniem do stosowania kompresjoterapii.

Cellulitis zwykle ustępuje około 7 dni po rozpoczęciu terapii antybiotykowej, jeśli jednak objawy utrzymują się dłużej wskazana jest ponowna wizyta u lekarza.

Cellulit, czyli tak zwana skórka pomarańczowa, to problem większości kobiet na świecie.

Cellulit nie ma wieku, dotyczy zarówno osób młodych, znajdujących się w okresie dojrzewania, jak i dojrzałych. Występuje niezależnie od masy ciała. Cellulit może występować na różnych częściach ciała: udach, pośladkach, rękach, przedniej i bocznej części brzucha. Powoduje go nierównomierne rozłożenie oraz budowa tkanki tłuszczowej pod skórą. Pod wpływem hormonów żeńskich przegrody łącznotkankowe mają tendencje do włóknienia i twardnienia, ale w odróżnieniu od cellulitisu jest tylko defektem estetycznym.
 

Zabiegi na cellulit

Kiedy zawiodą domowe sposoby walki z cellulitem, pozostają nam zabiegi profesjonalne. Terapia realizowana przy pomocy doświadczonych fachowców to dobre rozwiązanie na pozbycie się tego problemu w szybki i przede wszystkim bezpieczny sposób. Badania oraz nasze doświadczenie pokazują, że doskonałe rezultaty pozbycia się pomarańczowej skórki możemy uzyskać wykonując zabiegi karboksyterapii.
 

Na czym polega zabieg karboksyterapii?

Zabieg polega na podskórnym lub śródskórnym wprowadzeniu gazu medycznego za pomocą pneumatycznego pistoletu. Kontrolowane dawki dwutlenku węgla przenikają do okolicznych tkanek. Efektem jest rozszerzenie naczyń krwionośnych, przyspieszenie procesu tworzenia się nowych oraz zwiększenie przepływ krwi. Odpowiedzią skóry na iniekcje dwutlenku węgla jest stymulacja tworzenia się kolagenu i elastyny. Zabieg ten jest bezpieczny, ponieważ niedługo po aplikacji gaz dostaje się do płuc i zostaje wydalony z organizmu w sposób naturalny jako produkt wymiany gazowej. Należy też wspomnieć, że podana ilość dwutlenku węgla jest podobna do tej, którą produkuje nasz organizm podczas wysiłku. Aby zobaczyć rezultaty rekomendujemy 6-10 zabiegów.

Ze względu na małą inwazyjność karboksyterapia nie wymaga specjalnego przygotowania do zabiegu. Przed zabiegiem przeprowadzany jest wywiad pod kątem przeciwwskazań oraz oczekiwań pacjenta. Zabiegowi nie mogą się poddać osoby cierpiące na choroby płuc, zatory żylne, nowotwory, problemy z krzepliwością oraz epilepsję. Przeciwwskazaniem jest również ciąża oraz okres laktacji. Zabieg nie wymaga okresu rekonwalescencji, ale w niektórych przypadkach mogą pojawić się delikatne siniaczki w miejscu wkłuć, znikają one po stosowaniu maści z arniką. Zabiegi należy wykonywać co 7-10 dni. Bezpośrednio po karboksyterapii można wrócić do codziennych zajęć.