Hemoroidy to połączenia tętniczo-żylne położone w kanale odbytu. Mamy je wszyscy, a ich funkcją jest kontrola szczelności naszego odbytu. Terminem hemoroidy, wbrew powszechnym przekonaniom, określa się całkowicie zdrową strukturę naczyniową. Wyróżniamy hemoroidy zewnętrzne i wewnętrzne, a rozgranicza je linia grzebieniasta przebiegająca 2-3 cm powyżej ujścia odbytu.
Kiedy zaczynają się problemy:
Patologiczny stan, czyli choroba hemoroidalna występuje, kiedy są one objęte stanem zapalnym. Przyczyna jest nie do końca jasna, jednak za czynniki predysponujące do choroby hemoroidalnej uważa się nieodpowiednią, ubogą w błonnik dietę, nadwagę i otyłość, biegunki, czynnik genetyczny, ciąże, a także niską aktywność fizyczną.
Jak stawiamy rozpoznanie?
Po zebraniu dokładnego wywiadu medycznego lekarz przechodzi do badania odbytu (per rectum). To podstawowe narzędzie diagnostyczne, którego nie należy się wstydzić ani obawiać. Dodatkowym badaniem jest anoskopia, czyli wziernikowanie kanału odbytu i końcowego odcinka odbytnicy za pomocą niewielkiej sondy ze światłowodem. W przypadku kiedy proces zapalny toczy się w hemoroidach zewnętrznych, przez długi czas mogą nie pojawić się żadne dolegliwości. Hemoroidy wewnętrzne z kolei dają o sobie znać w postaci bólu, krwawienia, wypadania poza odbyt, swędzenia i podrażnienia.
Stopnie zaawansowania patologii hemoroidów wewnętrznych:
- stopień I: niewypadające. Są po prostu uwydatnionymi naczyniami krwionośnymi,
- stopień II: wypadające przy parciu, ale samoistnie cofające się,
- stopień III: wypadające przy parciu, ale odprowadzalne,
- stopień IV: utrzymujące się na zewnątrz, nieodprowadzalne.
Metody leczenia choroby hemoroidalnej:
Leczenie początkowych zmian polega na wzbogaceniu diety w błonnik (bogatoresztkowej), stosowaniu NLPZ, czyli niesteroidowych leków przeciwzapalnych czy włączeniu aktywności fizycznej. W leczeniu zachowawczym celem jest usprawnienie procesu defekacji, uniknięcie zaparć i biegunek tak, aby nie nadwyrężać tłoczni brzusznej.
Bardziej zaawansowane stopnie choroby leczy się za stosując:
- Podwiązanie gumką, czyli metodę Barrona, która polega na ciasnym zaciśnięciu nadmiaru błony śluzowej, naczyń hemoroidalnych i tkanki łącznej.
- Skleroterapię, czyli małoinwazyjną metodę polegającą na podaniu sklerotyzantu za pomocą cienkiej igły. Specjalny środek ma za zadanie obkurczyć ścianę naczyń, doprowadzając do ich obliteracji, czyli całkowitego zamknięcia.
- Kauteryzację, czyli termiczne lub chemiczne koagulowanie zmienionej tkanki.
- Ablację laserową, czyli usuwanie zmian za pomocą wiązki światła.
- W ciężkich przypadkach metodą leczniczą staje się jedynie chirurgiczne wycięcie patologicznie zmienionych struktur. Takie postępowanie uważane jest za bardzo skuteczne, nawroty odnotowuje się niezwykle rzadko. Ze względu na ból i przedłużony okres rekonwalescencji towarzyszące operacji chirurgicznej, traktuje się ją jako rozwiązanie ostateczne, w przypadku kiedy niechirurgiczne metody leczenia zawodziły.
